>:(

´Sorry, I don´t usually ask this, but can I get a cigarette?´ 

´Je mag hier helemaal niet roken,´ zeg ik, en ik neem mijn laatste hijs. 

´Oh je spreekt gewoon nederlands.´ 

´Ja.´ De trein is er, ik loop er naar toe, de man loopt achter mij aan. In mijn tas zoek ik haastig mijn oortjes. Waar de fuck. Ah nee. Die liggen nog naast het bed. 

´Waar ga je naartoe dan?´ 

´Naar huis,´ zeg ik. 

´Heb je geen plannen voor vanavond?´ De man loopt nu naast me. 

´Nog niet.´

´Ga je met mij mee?´

Kanker op.

Ik stap de trein in en ga zitten. De man neemt tactisch de twee stoelen aan de andere kant van het gangpad, zodat hij net ver genoeg zit om er iets van te zeggen. Ik pak tactisch mijn telefoon. 

´Waar woon je dan?´

´Zuid.´ 

Hij heeft wel iets te zeggen over Zuid, daar zat hij vroeger op school. Hij vertelt over kwajongensgedrag, over rennen voor de politie en over hoe de wijk niet meer is wat het geweest is. Ik was eindelijk uitgerust en nu weet deze man het voor elkaar te krijgen alle energie uit me leeg te trekken. 

´Hoe lang woon je al op Zuid dan?´

´2 Jaar.´

Hij vraagt specifieker naar welke buurt. Ik zeg hem in welke buurt ik woon. Hij noemt Mijn Poolse Winkel en vertelt me over hoeveel blikjes energy hij daar wel niet heeft gestolen, maar dat hij dat nu niet meer doet. Ik ben een beetje beledigd, bij Mijn Poolse Winkel zegt iedereen ´Hey! mooie meisje!´ Als ik binnenkom en daar weten ze wat ik rook voordat ik er om vraag. Mijn Poolse winkel is een fijne plek en stelen van die mensen is onzin. Steel dan gewoon van de supermarkt. 

´Hoe heet je?´

´Zeg ik niet.´

´Ah komaan, je kan dat toch wel met me delen?´

Tegen mannen die je lastigvallen zeggen dat ze je aan het lastigvallen zijn werkt vaak niet. Op catcalls reageer ik altijd met een hele luide ´Dankjewel!’ en dan gewoon doorlopen. Die verwachten ze niet, dus dan durven ze ook niet meer. Dit is een ander type lastigvaller, hij is er zelf van overtuigd dat hij niks verkeerd doet en hij Blijft Maar Praten. Ik heb nog geen hacks ontdekt om van dit soort mannen af te komen. 

´Waar ga je heen?´ 

´Naar de wc.´ Nu weglopen en hopen (Hopen!) dat dit werkt. 

Ik loop helemaal naar de andere kant van de trein. 

Ik ben vier bier verder en vind mezelf ergens op een hoekterras. Ik sta buiten in m´n eentje, de rest heeft blijkbaar geen zin om te roken en het terras is stampesvol, dus we zitten binnen. Het is daar veel te warm voor eigenlijk, maar deze plek en haar sfeer heeft me wel overtuigd om even te blijven. Het was Vin´s idee om hierheen te gaan. Ik ben hier nog nooit geweest en heb deze plek altijd afgeschreven als te hip. Overal staan van die creatieve types, maar de kaalgeschoren koppen of matten in hun nek lijken hier niet zo geforceerd als op andere plekken. Je hoort constant gelach, ik denk dat dat is wat het zo fijn maakt hier. Het is de sfeer van een bruincafé, waar de gemiddelde leeftijd flink omlaag is geschroefd en iedereen er graag 2000 euro collegegeld per jaar uitgeeft voor een papiertje waar ze niks mee kunnen. Hier is iedereen links genoeg om je niet lastig te vallen, maar wel gezellig te doen. Biertje nummer vijf heeft nog maar twee slokken en ik loop naar binnen naar de bar voor een nieuwe. Ik kijk een of andere knappe lange jongen aan voor twee seconden bij de deur en voor ik het weet is er weer 3 euro 40 afgeschreven. Minpuntje van deze plek. Ik ga weer aan tafel zitten en hoor verhalen over hoe verschillende jongens van onze groep wel eens brandblussers als entertainment hebben gebruikt in het buitenland. Hoe een gang van een vakantiehuis onder het witte poeder zat, hoe ze met een brandblusser het zwembad van de buurman hadden verneukt. Ik luister niet echt en ben een beetje om me heen aan het staren en oprecht aan het genieten van deze sfeer. Een sterk contrast met die nare treincoupé, die je opeens heel erg kan opsluiten als er iemand vervelend doet. Ik loop halverwege het derde brandblusserverhaal, wat op dat moment over gaat in een rennen-voor-de-politie-verhaal, weer weg om te roken. Lara gaat mee maar die ben ik de seconde dat we buiten staan kwijt aan een of andere muzikant die ze half kent. Ik loop naar de knappe lange jongen toe.

´Hoi! Wie ben jij?´ 

Het werd een saai gesprek over zijn schrijverschap en drie minuten later had ik pas door dat hij míjn naam niet eens had gevraagd. Lul. 

Een vriend van hem komt naar buiten met twee biertjes en een grijns. 

´Hey.´ 

´Hey.´ zeg ik terug.

Het is even stil tussen ons drie. De knappe lange jongen en zijn vriend beginnen wel een gesprek.

Ik vraag me af waarom mijn grote bek opeens besluit om op vakantie te gaan. Misschien iets met brandblussers. 

Hij heette Ollie en Ollie was niet zo knap als de knappe lange jongen maar hij had wel Zo´n Kop, als je snapt wat ik bedoel. Z´n hoofd leek even scheef op z´n lichaam te staan als z´n tanden. En dan toch was hij knap. Oké misschien niet knap in haar traditionele definitie, maar wel lelijk knap, zoals gucci modellen. Ollie vroeg of ik drugs wilde en ik zei: ´Wat voor drugs?´ en toen moest hij lachen alsof ik niks van drugs afwist.

´Keta?´

Oh nee ik doe geen keta. 

´Euh ja is goed.´ 

Huh, zei ik dat? Godver. 

Je hebt van die mensen die op ketamine kunnen dansen, ik ben daar jaloers op. Bij het kleinste beetje lijkt het alsof m´n benen in slaap vallen en dan kan ik nog van alles, maar wil ik gewoon heel graag ergens zitten. Alles is vaag, wazig, troebel en langzaam. Het grootste ding met ket is dat je in een stukje van je controle opgeeft, maar ook doorhebt dat je dat doet, want je gedachten lijken op dat moment normaal terwijl je lichaam niet meer normaal is. Met alcohol is het veel mentaler, vijf bier is prima genoeg om heel hard te lachen om dingen die je niet grappig vindt. 

´Mag ik een iets kleiner puntje?´ Was een strategische opmerking: Ik kon zometeen nog een petit peu normaal functioneren én ik liet weten dat ik echt wel gewoon dingen van drugs af weet joh, Ollie. Ik ben ook heel stoer. Toch voelde het elke keer dat hij iets tegen me zei alsof ik een centimeter kleiner werd en hij een centimeter langer.

Lara botst expres tegen me aan om hoi te zeggen en het duurt iets langer voordat ik helemaal doorheb wat er gebeurt. ´Ey!´ Zegt zij. ´Halloooooo.´ Zeg ik. Lara geeft me een blik die me vraagt of het goed gaat en ik knipper om te laten weten dat het inderdaad goed gaat, zoals vrouwen dat heel goed kunnen. ´Lara, dit is Ollie.´ Ik kijk om me heen en zie dat de knappe lange jongen er ook gewoon nog steeds staat. Ik hou m´n bek en wacht tot hij zichzelf voorstelt, ik ben zijn naam namelijk ontzettend vergeten. Lara stelt zich voor aan ze allebei en de lange knappe jongen, die eigenlijk Bruno heet, vraagt aan mij hoe ik heet.

´Ja misschien heb je het al gezegd en ben ik het weer vergeten hoor maar..´

´Kat.´ 

´He? Sorry?´

´Ik ben Kat.´