Een huismoeder die uit een rugzak leeft

Het is verschrikkelijk. Oh, wat is het verschrikkelijk. Zeven dagen in Wijk bij Duurstede, waarvan vier in een afgedwongen stilteretraite. De enige persoon die ik vandaag heb gesproken was de klusjesman die drie huizen in de Muntstraat aan het schilderen is. 

´De deur gaat alleen nog maar goed dicht als ik hem op slot draai.´ Zei ik.

´Oh, daar zal ik zo even naar kijken dan.´ Zei hij. 

Iemand noemde het vorige week een vakantie. Zeven dagen op een hond passen in een voor de rest leeg huis. Ik liep op dag drie tegen de confrontatie aan dat ik en mijn hoofd het niet zo goed met elkaar kunnen vinden, dat zonder stemmen van anderen om mij heen de stem in mijn hoofd bang is, en dramatisch en overdreven. De Verlamming is meegereisd, maar die heeft het gevecht van De Verveling niet gewonnen. Ik ben nu productief, omdat dat het enige is waar ik voldoening uit haal in dit stadje waar niks is. En niemand. 

De dag begint. Ik heb tien uur geslapen vannacht. Ik loop de zolderkamer uit, ga naar de wc, poets mijn tanden en borstel mijn haar. Ik heb mijn sigaretten in de woonkamer laten liggen, daar ligt ze op de bank. Ik vind het gek, overdag slaapt ze zo veel, maar altijd als ik de woonkamer binnen loop ´s ochtends is ze al wakker. Ik zeg tegen haar ´Goeiemorgen!´ in een stem die niet bij mij past. Ik zeg haar nog twee keer ´Goeiemorgen!´ terwijl zij op haar rug gaat liggen en wacht tot ik haar over haar buik aai en een kus (of drie) op d´r hoofd geef. Haar bil en poot trilt van het enthousiasme, of iets wat ik denk dat enthousiasme is. Ik sta weer op en pak een sigaret. Ik voel me schuldig dat ik haar niet gelijk meeneem naar het bos. Het is al kwart over negen. Aan de andere kant, zij kan niet klokkijken. Ik twijfel of dat trillen van haar niet gewoon betekent dat ze nodig moet plassen. In de tuin die eerder een binnenplaats is lees ik drie keer de berichtjes die nog zijn binnengekomen nadat ik gister, door De Verveling, vroeg naar bed ben gegaan. Ik beantwoord er nul. 

Mijn telefoon is een soort poort naar mijn wereld die ik achter heb gelaten, maar als die poort nou een put was stond die put behoorlijk droog. Iedereen heeft andere dingen. Ik niet! 

Ik heb alleen: 

Het bos

De hond

De afwasmachine die ik nog moet uitladen

Vier opdrachten voor school

De klusjesman

Oh, en het feit dat het gisteravond heel koud was, en dat ik daarom geen sigaretten heb gehaald en er nu nog maar één (één!) heb. Het is verschrikkelijk. Toch maar naar het bos. Voor haar. 

Vakantie is niet echt vakantie als je achttien jaar lang bent meegegroeid met de omgeving. Vakantie is niet echt vakantie als je merkt dat je ouders zich hier veel meer thuis voelen nu, dan toen jij er nog woonde. Ze stoppen geld in het huis. Smijten het ertegenaan totdat alle kamers gefotografeerd in vtwonen mogen staan. Dit huis is nu van papa en mama, niet meer van mij. Ik heb niet eens een eigen kamer. Er staat nog wel een oud paar hakken van me in de werk/sport/sieradenkamer (de kamer waarin ik ontmaagd ben, en stiekem in m´n eentje wiet heb gerookt, dat soort dingen). 

Vakantie is niet echt vakantie als je in het bos loopt en een stukje van een oude ruïne ziet en je je bedenkt dat je daar heel erg hard hebt gehuild om Martijn. En Kasper. Vakantie is niet echt vakantie als je op dag vier frietjes bent gaan halen en je oude collega´s tegenkomt, je niet echt goed uit je woorden weet te komen uit verbazing dat zij daar écht nog steeds werken, en je alleen maar zegt: ´Ja, gaat wel goed´, terwijl je vroeger echt wel kon lachen toen je samen frietjes stond te bakken. Vakantie is niet echt vakantie als je in de snackbar staat, naar achter gluurt en je ziet dat de koelkast waar je tegenaan gedrukt werd door Dennis vervangen is voor een nieuwe, en bovenal dat daar niemand zit die een sigaar aan het roken is. Theo is hier niet meer.

Het is verschrikkelijk omdat je hoopt je herinneringen terug te vinden. De dingen die je bent kwijtgeraakt en verdrongen hebt omdat je een depressieve puber was. Het is verschrikkelijk dat die herinneringen aan plekken hangen die niet meer bestaan zoals ze bestonden. Het is verschrikkelijk omdat je niemand hebt om aan te vertellen wat die herinneringen danwelniet zijn, omdat ze voor die persoon helemaal geen waarde zouden hebben. Het is verschrikkelijk dat die persoon niet hier is, omdat ze twee uur zouden moeten reizen om naar je te kunnen luisteren. 

Het enige wat je kan doen is noteren. In je hoofd, op papier:

Oh fuck, ik voel me nu kut omdat ik geen berichtje terug krijg

Oh shit, ik ben aan het twijfelen of die persoon mij nog wel wilt zien

Oh kut, ik zit er dieper in dan ik dacht

Maar de maan is vol en het water mooi en: Al deze eeuwenoude huizen, het kasteel, de snackbar, houden mij niet vast, maar ik hen wel.