Anwar

Ze had geen moedertaal, zei ze.

Ik vroeg haar: ´Heb je wel een vaderland?´ Maar ik had ondertussen allemaal jenever op, en te duur bier, dus daarop weet ik het antwoord niet meer. 

Het groepje van zes was vanavond ontstaan, ik was naar Den Haag gekomen voor Thomas. Altijd als ik met Thomas ben worden avonden chaotisch. Ik en Thomas hadden het er net nog over gehad, dat we allebei een beetje klaar waren met dat onder invloed zijn de hele tijd. Thomas was gestopt met wiet, en ik voor de afgelopen anderhalve maand met alles. 

Vanavond stonden we in ´T Achterom, een gay bar, omdat ik na een biertje op de grote markt ontzettend verontwaardigd had gereageerd op de prijs ervan. ´T Achterom was bijna leeg op deze dinsdag. 

Ze heette Anwar en het duurde drie voorstelrondes voordat we elkaars naam hadden onthouden. Ze heette Anwar en ze woonde in Turijn, ze was hier gekomen voor de jenevermeneer die ook in ons groepje zat. De jenevermeneer claimde drie bars te bezitten in Den Haag, kwam zo nu en dan racistisch uit de hoek en dan verbeterde ik hem met de argumenten van mijn generatie. De jenevermeneer was ouder dan veertig en dronk jenever omdat hij diabetes had. Naast de jenevermeneer, Anwar, ik en Thomas, waren er nog twee: Een homoseksuele man van ongeveer dertig, die voor mij net een pakje sigaretten had gehaald, en zijn hond, die achter bierviltjes aanrende als je die voor haar gooide. De jenevermeneer kende de homoseksuele man. 

Ze was woordkunstenares en ik ook. Ze verzamelde taal en ik ook. Ik vroeg haar of ze er van rondkwam en toen zei ze: ´Nee, maar ik werk één week in de maand voor mijn baas. Ik ben goed in stresssituaties. Dan belt hij mij op en dan kom ik even helpen en dat betaalt genoeg.´ 

Dat klonk mij behoorlijk crimineel in de oren, maar daar heb ik niks van gezegd.

Ze verbleef nu in een appartement dat van haar baas was, in Den Haag. Ze was hier voor drie dagen.

Ze sprak Italiaans, Engels, Nederlands en Darija. Haar Nederlands leek weggevaagd, alsof ze het al jaren niet had gesproken. Thomas week voor haar spraakgebrek en begon in het Engels, maar dat vond ze niet leuk: ´Het is goed voor me om weer eens Nederlands te spreken.´

Af en toe kwam ze niet op Nederlandse woorden, dan sprak ze de Engelse variant vragend uit en dan gaf ik haar het Nederlandse woord wat ze zocht. 

Opeens zei Thomas dat hij nú weg moest, anders zou hij zijn tram niet meer halen. Zijn huis was eigenlijk ook mijn slaapplek. Ik keek Anwar aan en had eigenlijk toen pas door dat ik al de hele tijd met haar aan het flirten was. Ze zei dat ze nog wel een plek over had in het appartement van haar baas. Thomas zette het op een sprinten naar de tram, middenin ons overleg, dus ik moest wel. 

We liepen met z´n vijven naar een taxistandplaats. De jenevermeneer zei dat hij zijn eigen auto ging pakken, ik vond dat onzin en sprak dat uit. Hij was daar veel te dronken voor, maar hij was ook te dronken om naar mij te luisteren. Bovendien was hij veel ouder, dus had ik voor hem sowieso niet heel veel autoriteit in onze gesprekken.

In de taxi vroeg de chauffeur op een gegeven moment: ´Hoe kennen jullie elkaar?´

Anwar, ik en de homoseksuele man met zijn hond op schoot keken elkaar aan. ´Niet!´ Zei ik.  

Fascinerend hoe hetgeen wat je het minst snapt het interessantst wordt. Bij haar thuis kreeg ik pas door hoe ons leeftijdsverschil ons daadwerkelijk andere levens gaf. Ze had twee kinderen, één van drie en één van zes. Ze was vorig jaar gescheiden van hun vader, maar ze konden nog goed met elkaar overweg. Ze had zich gerealiseerd dat ze te lang bij hem was gebleven voor de kinderen, dat de liefde voor hun kinderen compenseerde voor haar liefde voor hem. 

´Ik hoef geen kinderen,´ zei ik. Daarop moest ze lachen, zoals alle moeders dat doen als je dat zegt.

Zij voelde voor mij als een groot mysterie. De kunstenares die weet wat ze wil, het mens zonder afkomst, de moeder (als concept, op nul manieren te vergelijken met de mijne), en bovenal de vrouw. Ik had wel geflirt met meisjes, maar nooit met vrouwen.

Ik had wel geslapen met meisjes, maar nooit met vrouwen. 

Ik voelde voor haar als het losse en het wilde en het jonge. Dat heeft ze me niet gezegd, maar ik kon het wel merken. Ik kwam met rare verhalen over avonden als deze. Avonden die afslagen namen waarvan je niet helemaal wist dat ze bestonden. Ze nam me serieus, maar ik mezelf achteraf niet. 

Ze gaf me een glas witte wijn en ik deed alsof ik dat lekker vond. 

Ik gaf haar een sigaret en ze deed alsof ze die had gemist.

Ik werd alleen wakker in een appartement waar geen persoonlijkheid in zat, waar alleen een lege koffer in de hoek van de slaapkamer lag, de inhoud ervan over de vloer eromheen verspreid, het jumpsuit wat ze gister aanhad over de deur van de lege kledingkast gehangen. 

Witte meubels die niemand voor een huis uit zou kiezen. In de koelkast als enige de fles wijn, er was gisteravond geen tijd over om die nog op te maken.

Op de koffietafel bij de witte bank lag een briefje:

Kom naar Turijn

Cyaan! Cyaan! Cyaan!

Ik vergaf het haar dat ze m´n naam verkeerd had gespeld.