We gingen net wandelen. Ik en Bo en Geert en Miekie. Geert had net even naar nieuws gekregen als ik vorige week vrijdag, en reageerde daar ongeveer hetzelfde op als ik toen.
In de war zijn. Dan:
Niks. Dan:
Heel hard huilen. Dan:
Niks.
Miekie was Geert zijn compagnon, Bo de mijne. Twee aan twee, langs de bomen.
We praten over hoe heftig vorige week was, hoe veel er is gebeurd. Het is bovengemiddeld hoeveel er afgelopen week is gebeurd. Zo bovengemiddeld dat ik de maandag na de bovengemiddelde week twee dagen lang ziek op bed lag. Er ging veel dood of bijna dood. Er zijn ook hele leuke dingen gebeurd. Het was vooral veel.
Bo relativeert de dood aan het bos. Over de cyclus van verderf, en ruimte maken voor nieuw leven.
Door Bo´s verhaal heen gaat een schuurmachine bij een huis verderop.
Als we links van ons kijken wordt er een dak gerepareerd van een ander huis.
´Alles gaat dood.´ Zeg ik.
´Alles houdt op.´ Zegt Bo.
´Behalve bouwvakkers.´ Zeg ik, ´Die zijn er altijd.´
En dat zijn ze ook. In elk bewoond hoekje van Nederland wordt er constant gebouwd. Ik klaag over hoe ik de hele zomer lang om 9 uur ´s ochtends ben wakker gemaakt door bouwvakkers bij de buren. Hoe ze elke dag doorgingen tot 7 uur ´s avonds. Ik klaag over het geluid, maar het was eigenlijk ook een confrontatie met het feit dat mijn zomerse ritme niet echt een volwassen ritme was. Volwassenen hebben niet een heel seizoen aan vrije tijd, kunstacademiestudenten wordt dat wel gegund.
Bo zegt dat als het einde van het universum er is, en alles ophoudt met bestaan, er vast nog bouwvakkers ergens aan het werk zijn om ons te irriteren op de weg naar het niks.
Ik overweeg om even stil te gaan staan en iets van tranen uit me los te laten. Bo heeft mijn twijfels niet door. We lopen verder tot we geiten tegenkomen. De tranen drukken niet meer als we beginnen met fantaseren over met z´n allen samenwonen.
Reactie plaatsen
Reacties